Rozległa operacja złamania okołoprotezowego kości udowej
Oprócz planowych zabiegów, w naszym szpitalu zapewniamy opiekę również pacjentom po urazach, którzy wymagają pilnego leczenia. Dr n.med. Paweł Kaczorowski oraz lek. Marcel Saleh wraz z zespołem operacyjnym przeprowadzili długą i rozległą operację otwartej repozycji i stabilizacji wewnętrznej rzadkiego typu złamania okołoprotezowego dalszego końca kości udowej.
Złamanie okołoprotezowe występuje u chorych po endoprotezoplastyce stawu, w tym przypadku stawu kolanowego. U osób starszych, ze zmianami osteoporotycznymi może wystąpić na skutek pozornie niegroźnego urazu. Powstaje wokół elementów endoprotezy i będąc poważnym powikłaniem często wymaga leczenia operacyjnego. Celem takiego leczenia jest zarówno uzyskanie zrostu kostnego jak i zachowanie stabilności protezy. W zależności od obrazu klinicznego wyróżnia się klasyfikację Rorabeck złamań nadkłykciowych kości udowej powyżej całkowitej endoprotezy stawu kolanowego:
• Typ I – złamanie nieprzemieszczone
• Typ II – złamanie przemieszczone ze stabilnym implantem
• Typ III – złamanie przemieszczone z niestabilnym implantem
Źródło grafiki: Prosthetic extension stem with locking plate for periprosthetic supra-condylar femur fracture above a total knee arthroplasty: a case report, Youqiang Sun et al., Int J Clin Exp Med 2016;9(6):12275-12280.
Wybór odpowiedniej metody leczenia jest uzależniony od stabilności implantów i lokalizacji złamania. W większości przypadków stosuje się leczenie z repozycją otwartą oraz wewnętrzną stabilizacją złamania z jednoczesną rewizją (usunięciem obluzowanej endoprotezy) lub bez niej. Najczęściej wykorzystywaną metodą leczenia złamań ze stabilnymi komponentami protezy jest zespolenie złamania płytami.
Nowoczesną metodą, którą stosujemy w naszym szpitalu jest stabilizator wewnętrzny LISS – Less Invasive Stabilization System. Płytka LISS jest wewnętrznym stabilizatorem stosowanym jako szyna zewnątrzszpikowa, przymocowana do dwóch głównych fragmentów kości, pozostawiając nienaruszoną strefę złamania pośredniego. Głównymi zaletami takiego systemu są atraumatyczna technika wprowadzania, minimalny kontakt z kością oraz zablokowana, stała konstrukcja kątowa. Dodatkowo system ten pozwala na znacznie lepsze utrzymanie ukrwienia kości niż tradycyjne płytki. Wewnętrzny stabilizator to konstrukcja, w której śruby, które są głównymi elementami przenoszącymi obciążenie, są zablokowane w płytce. Siły przenoszone są z kości na stabilizator przez szyjkę śruby. Dopływ krwi do kości pod płytką jest zachowany, ponieważ zasadniczo nie jest potrzebny (lub jest tylko niewielki) kontakt między płytką, a kością. Płytkę LISS można wprowadzić również przy użyciu technik małoinwazyjnych, pozostawiając nienaruszone tkanki miękkie wokół miejsca złamania. W takim przypadku nacięcia wykonuje się proksymalnie i dystalnie względem złamanej kości, a płytkę wprowadza się do podmięśniowego tunelu. Śródoperacyjną ocenę prawidłowości nastawienia i zespolenia złamania przeprowadzamy podczas operacji za pomocą zdjęć rentgenowskich.
Pobyt w szpitalu trwa około tygodnia, a gojenie się rany należy ocenić podczas wizyty kontrolnej po dwóch tygodniach od operacji. Jeśli wszystko przebiega prawidłowo, po tym czasie ściągane są również szwy. Zabieg przeprowadza się zwykle w znieczuleniu podpajęczynówkowym. Przy stabilnym zespoleniu złamania lekarz wraz z fizjoterapeutami opracowują program progresywnej rehabilitacji dla każdego pacjenta. Jeśli nie ma innych urazów lub powikłań, mobilizację kolana można rozpocząć natychmiast po operacji. Usunięcie implantu stabilizującego kość nie jest konieczne, jednak jeśli po wygojeniu się złamania pojawią się objawy z nim związane, należy rozważyć takie postępowanie.